ΚΗΦΙΣΙΑ
Από τις απαρχές της ανθρώπινης δραστηριότητας του, ο μακρινός μας συγγενής θέλησε με διάφορους τρόπους να αφήσει το σημάδι της υπάρξής του, για τις επόμενες γενιές να το δουν.
Για ποιο λόγο το έκανε αυτό μόνο να εικάσουμε μπορούμε. Αλλά τα αποτελέσματα αυτής της πράξης του είναι ακόμα ορατά στους τοίχους των σπηλαίων που κατοίκισε. Είτε είχαν θρησκευτική αξία, είτε εκπαιδευτική, είτε απλώς για λόγους υστεροφημίας, εμείς πλέον τα μελετούμε, τα προστατεύουμε και τα δείχνουμε, ως τους πρώτους κρίκους στην μακρά αλυσίδα της διαδρομής μας πάνω στον πλανήτη.
Βέβαια δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι εκείνα τα μακρινά χρόνια καθισμένος το βράδι δίπλα στην φωτιά ο προγονός μας αυτός, θα τσακωνόταν με κάποιον από την ομήγυρη, για το σε ποιόν ανήκει ο τοίχος και αν έχει το δικαίωμα να ζωγραφίζει στην ιδιοκτησία του άλλου.
Από τότε πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι που λένε, αλλά η ανάγκη να αφήσουμε το σημάδι μας μας σε κοινή θέα όπου όλοι μπορούν να το δούνε, δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Από το χάραγμα του κορμού ενός δένδρου με τις περιβόητες καρδούλες και τα αρχικά των ερωτευμένων μέχρι τα πολύ λιτά αλλά γεμάτα ένταση “ο…τάδε ήταν εδώ” που μπορούμε να δούμε σε τοίχους φυλακών, έχουμε περάσει στους τοίχους που έχουν γίνει ο καμβάς για αυτή την παρεξηγημένη αλλά τόσο ενδιαφέρουσα τέχνη του graffiti.
Γράφει λοιπόν η Wikipedia:
Γκράφιτι είναι η αναγραφή κειμένου όπως, συνθημάτων ή η ζωγραφική σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους). Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ, από τον ίδιο καταπιεσμένο κόσμο. Γι’ αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της κουλτούρας Χιπ χοπ.
Το γκράφιτι διχάζει μεγάλη μερίδα κόσμου, αφού για κάποιους είναι βανδαλισμός (δημόσια κτίρια, τρένα κλπ) ενώ για πολλούς είναι μια μορφή σύγχρονης τέχνης.( Wikipedia)
Δεν είμαι ειδικός σε αυτή την κουλτούρα αλλά θέλω να καταθέσω εδώ την προσωπική μου μαρτυρία με δύο φωτογραφίες που είχα την ευκαιρία να τραβήξω στον ίδιο δρόμο, με απόσταση πενήντα μέτρων μεταξύ τους.
Τι κάνει την διαφορά ανάμεσα στον βανδαλισμό στην προκειμένη περίπτωση δημόσιας περιουσίας και έκφρασης; Που είναι τα όρια; Έχουμε δημιουργήσει νόμους για όλα, που τις περισσότερες φορές είναι στην σωστή κατεύθυνση. Όλες τις φορές; Τι πνίγουμε στην προσπάθειά μας να οργανώσουμε τα πάντα στην ζωή μας;
Ο δήμος της Αθήνας έχει έρθει σε συνεννόηση με φορείς και πολλά κουτιά σαν αυτά τις φωτογραφίας, έχουν μετατραπεί σε έργα τέχνης, σε δημόσια και καθημερινή θέα. Αντι λοιπόν να κουνάμε το δάκτυλο σε νέους και πολλές φορές ανώριμους ηλικιακά ανθρώπους για την δημιουργία gaffiti σε δημόσιους ή και σε ιδιωτικούς χώρους μήπως θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε μαζί τους και να καταλάβουμε τι έχουν στο μυαλό τους;
Όπως και να το κάνουμε οι αφορισμοί και οι μηδενισμοί, ποτέ δεν προσέφεραν κάτι ουσιαστικό σε κανέναν μας.
Ευάγγελος Λουτριώτης
Φωτογράφος
